Het wemelt van de tips op social media en in nieuwsbrieven op mijn mail. En dan staan de klassen-apps er ook nog vol mee. En ik doe er dus zelf ook aan mee. Ik heb ook al wat tips het web in geslingerd, een vriendin iets doorgestuurd, de school van zoon mijn kleurplaat-pdf toegemaild. Ik denk te weten wat het beste is en wil andere opvoeders en opvangers inspireren in deze tijd.
Hoewel ik dus twijfel of ik er wel goed aan doe, krijg ik zulke fijne reacties op wat ik tip. Zoals een moeder die ook nu ’s ochtends via buiten ‘naar school’ gaat. De frisse lucht na het ontbijt, even ervaren wat voor weer en temperatuur het is, werkt motiverend om daarna aan de slag te gaan met het schoolwerk op afstand!
Het voelt voor mij op dit moment voldoenend, om ouders te inspireren. Dus ik ga door met mijn verhaal. Mijn tips en trics en vooral mijn openheid over de emoties die deze coronatijd met zich mee brengt. En ben je als lezer niet nieuwsgierig, zit je er niet op te wachten of ben je overprikkeld door de tips, lees je gerust niet door…
Gisteravond heb ik heel veel gereflecteerd. Voor mezelf, maar ook met Bas samen. Er is zoveel om je gedachtes over te laten gaan. Ik kan soms niet stoppen met (vooruit)denken. Gelukkig remt Bas mij af en toe af. En moet ik ook zelf leren om een goede balans te houden in hoofd, hart en handen.
We gaan gewoon zeker een week nodig hebben om in een nieuw ritme te komen. Er verandert nu zóveel. De afspraak: mild blijven naar elkaar, behoeftes blijven uitspreken en de tijd nemen om aan de nieuwe situatie te wennen.
Dit is nog maar dag 3!
Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik al aardige moeilijke momenten heb ervaren, en dit is pas dag 3. Er is zoveel voelbaar. Dochter is erg teleurgesteld en boos. Haar schoolwerk voelt nu saai (alleen maar taal en rekenen deze week) en in de activiteiten die ik haar voorschotel heeft ze geen zin. Terecht.
De situatie vraagt enorme flexibiliteit en creativiteit van ons allemaal. En geduld. Want hoe goed ik ook mijn best probeer te doen om het schoolonderwijs in te plannen en aan te bieden, voelde ik vandaag vooral weerstand. En dat stelt mijn geduld enorm op de proef.
Achter ieder gedrag schuilt iets. Zo ondervond ik bij dochter dat de kwantiteit aan huiswerk zo tegenviel en ook de eenzijdigheid. Ze werd geconfronteerd met een rekenopdracht waarbij ze laatst fysiek in de klas nog niet goed had opgelet en raakte dus heel gedemotiveerd. De kunst is natuurlijk om in contact te blijven. Eerlijk uit te spreken waar je mee zit. Want nu ik dit wist kon ik me beter wijden tot de stof en haar het vertrouwen geven dat ze best wel wist hoe het ook alweer zat.
Onze onderwijsochtend startte ik vandaag met focus op de kleuter. Nav een filmpje van juffie Anja gingen we aan de slag: het leren van een liedje, tekenen van een groeve, knippen van een haasje en werken met bijenwas.
d of t
Zoon kreeg een wilde dieren quiz (uitgeknipt uit een tijdschrift) onder zijn neus geschoven én een woordzoeker. Dat hield hem even zoet, zodat ik zijn broertje aandacht kon geven. Na enige tijd was de woordzoeker af en heb ik een dictee afgenomen. We behandelden daarin wat woorden zoals gezond, geld, luipaard en nijlpaard. Woorden waarbij je de t hoort maar de d schrijft. Moeilijk nog voor hem. Morgen herhalen we exact hetzelfde dictee, zodat ik kan toetsen of de uitleg is blijven hangen.
Dochter ging zelfstandig aan de slag vandaag. Ze mopperde soms waaruit ik opmaakte dat ze mijn hulp behoefde. Ik heb haar uitgelegd en aangemoedigd dat ze mij echt gewoon kan vragen om hulp wanneer ze het nodig heeft. Net zoals zij op school haar meester om hulp vraagt.
Och mensen, wat is dit toch wennen voor iedere ouder en kind.
Zijn onze kinderen wel veilig?
Ik voel me in deze tijd éxtreem dankbaar voor de ruimte die wij hebben in ons huis en in onze tuin. Om af en toe te kunnen opsplitsen alleen al.
Daardoor o.a. schieten regelmatig nu mijn gedachtes uit naar ouders die kleiner wonen, geen tuin hebben, dit helemaal alleen moeten doen, de stof niet begrijpen, de taal niet eigen zijn, sprake is van dyscalculie of dyslexie bij (1 van de) ouder(s), emotioneel niet bij krachten zijn, weinig geduld hebben, psychische problematiek hebben, stress of andere problemen hebben.
Mijn grootste zorg momenteel is de kinderen. Zijn zij allen veilig?
En zal er ondersteuning komen vanuit de regering om ouders die kinderen, elkaar of zichzelf achter het behang willen plakken te helpen?
In de komende periode wil ik mijn blog oppakken om mijn (pedagogische) visie, ervaringen en inspiratie te delen in deze periode van thuisblijven.
Ik ben moeder van 3 kinderen:
Kleuter (4) Vrije school onderwijs, kleuterklas
Zoon (7) Montessori onderwijs, middenbouw (groep 4)
Dochter (10) Vrije school onderwijs, klas 5 (groep 7)
Kleurplaat voor kinderen die nu thuis werken en leren! Klik hier
wendydeboer.wordpress.com 