Het is de dag na kerst en we hebben als gezin een thuis-dag ingelast. Gewoon allemaal wat rommelen en doen waar ieder blij van wordt. Lego bouwen, knutselen, sorteren en zelf pakte ik de laatste 3 Flowmagazine-nummers erbij om wat artikelen te lezen en me te verwonderen aan mooie illustraties en verhalen.
Aan het eind van de middag bekroop mij ineens een spijbelachtig-gevoel.
Om vanavond met een voldaan gevoel de dag af te sluiten wíst ik dat ik mezelf nog even moest dwingen tot iets nuttigs. Ik boog mij daarom maar over de enorme stapel was op het logeerbed en begon te vouwen.
Al gauw sloeg het vouwen om in stapels hoeslakens sorteren, oude slopen weggooien en op de Kondo-manier mijn kledingkast te verfrissen. Stapels van de planken, jurkjes opschudden, hangertjes verschuiven en dan blijft het niet meer bij fysiek mijn kledingskast opfrissen maar merk ik dat ik mentaal aan het werk ben geslagen.
Dat sjaaltje, dat doe ik toch nooit om, weg ermee. Dat pillige jurkje dat ik bewaarde voor ’s avonds-thuis mag weg, en nog zo’n pillig onflatteus ding. Ze belandden bij de verschoten kussenslopen in de prullenbak. Een rokje hier en een topje daar en tevreden kijk ik naar mijn kast. Als ik door zou gaan, en de echte Marie Kondo manier zou toepassen zou er nog veel meer in die prullenbak belanden. Kritisch als ik ben, vouw ik door en belicht ik de methode van Marie: Houd een kledingstuk vast (raak het aan, streel het, ruik er aan stel ik me zo voor) en stel jezelf de vraag: Does it sparks joy? Oftewel: Word ik er (nog) blij van?
Ik heb dit eerder gedaan en herinner me dat ik er moeite mee had.
Niets is voorgoed. Alles is tijdelijk. Maar toch, kledingstukken komen je toe met een reden of heb je bewust zelf uitgekozen. Ik bedenk me dat mensen die een kast vol kleding hebben en over alles ontevreden zijn, misschien gewoon niet genoeg bewust zijn van zichzelf.
Mijn kledingkast is in die zin wel goed gevuld. Maar veel dingen die wegmogen zijn gewoon opgedragen/ beschadigd/ oud.
The Wendy-way
Ik besluit er mijn eigen methode op uit te voeren. Ik kijk naar wat kledingstukken en pak er 1 van een stapel. Ik vraag mijzelf af: Waarom sparkte dit joy?
Was het de stof, de kleur, de emotie of de gelegenheid waarom ik het kocht? Het brengt me terug naar het moment dat ik het truitje kocht. Het brengt me herinneringen en vooral een besef dat ik er toen heel gelukkig van werd. En eigenlijk vind ik die glinsterende stippen nog steeds heel mooi en de kleur blijft me lief.
Ik besef me dat ik het niet duurzaam vindt van mezelf als ik iets vluchtig wegdoe wat ik even niet meer mooi vindt.
Zou het me kunnen lukken om het opnieuw joy te laten sparken? Juist door die herinneringen op te halen en opnieuw de liefde te voelen voor het kledingstuk en moeite doe om het weer te koesteren? Is dat niet dankbaarder dan gewoon iets op de hoop te gooien? Ik vouw het shirtje met zorg op en geef het een plek bovenop de stapel shirtjes.
Dan werp ik weer een blik op mijn prullenbak. Die pillige dingen, die zijn gewoon op. Prima. Maar die rok die ik voor een speciale gelegenheid kocht, die draag ik te weinig en verdient het om vaker gekozen te worden. Die gaat niet weg, die krijgt weer een kans!
En waarom zou ik die niet dragen met die nieuwe oversize fluoroze trui? Combineren en waarderen! Dat wordt mijn nieuwe fashion-motto voor 2020. En ik hoop voor meerdere mensen. Minder fast-fashion begint bij jezelf. Laten we proberen opnieuw verliefd te worden op de items die we gewoon al zelf in huis hebben.
Als voornemen (het is immers díe tijd van het jaar) besef ik me dat géén kleding kopen (op ondergoed en panty’s na) misschien ook voor 2020 een goed idee is. Maar het lukt me nooit. Ik word gewoon best regelmatig verliefd op een kledingstuk en iets nieuws op zijn tijd (als laag tussen mijzelf en hoe de buitenwereld mij waarneemt) vind ik ook heel gezond.
Minder kopen is altijd een goed voornemen, maar niks kopen vind ik te streng voor mezelf. En eigenlijk voor iedereen.
Onder ‘nieuw’ valt voor mij ook: ruilen/ krijgen/ kringloop en marktplaats e.d.
Wel spoor ik mezelf al een tijdje aan, en wellicht in het nieuwe jaar nog vaker, om mezelf te hullen in verrassende combinaties.
Vanuit de afzonderlijke waardering van de kledingstukken en hoe leuk het is om samen te dragen. Weg met het idee dat iets moet matchen of passen bij het (mode)seizoen. I will wear what I love. En niets is voldoenender dan iets zelf te creëren.
Een combinatie. Een gevoel van waardering, herinnering en belevening. Draag het (uit)! Doe je mee?
Onder de aandacht ook nog weer mijn printable uit 2016.
Een invullijst om mee terug te blikken en vooruit te kijken!
Onder de afbeelding de link naar de PDF om te printen!
Klik hier:
printable Oud & Nieuw
wendydeboer.wordpress.com 